کد مطلب:35197 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:38

گنجینه پرسمان » اعتقادات

اعتقاد به مبدأ و معاد چه نقشي در سعادت انسان ايفا مي‎كند؟

مبدأ و معاد از مسائل بسيار مهمي است كه در قرآن مجيد بطور گسترده مطرح شده است به گونه‎اي كه حدود دو هزار آيه از آيات قرآن ( يعني يك سوم مجموع آيات قرآن ) به معاد تعلق گرفته است و يك سوم آن نيز آيات مربوط به مبدأ مي‎باشد.

و اين مطلب نشانه اهميت مبدأ و معاد و روز رستاخيز است. مسائلي كه آيات بدان پرداخته‎اند، از قبيل دادگاه عدل الهي، بهشت و جهنم، نامه اعمال، تجسم اعمال، معاد جسماني، و ميوه‎هاي بهشتي و... است. رمز اين همه با اهميت شمردن معاد روشن است؛ زيرا انسان در صورتي در مسير سعادت حركت مي‎‎كند و به آن نائل مي‎شود كه به دو اصل مهم معتقد باشد نخست؛ اصل مبدأ و يكتاپرستي و ديگر، اعتقاد به معاد و بازگشت انسان به خدا.

اعتقاد به خدا، به انسان مي‎آموزد كه خداوند در همه جا و در همه حال مراقب انسان است (هُوَ مَعَكُمْ اَيْنَما كُنْتُمْ) (سوره حديد، آيه 4و سوره مجادله ، آيه 7) اعتقاد به معاد، مي‎آموزد كه خداوند به تمام اسرار دروني انسان آگاه است و اعمال انسان از نظر خدا پوشيده نيست (وَ هُوَ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدوُز) (آيه 119 ، سوره آل عمران) (يَعْلَمُ خائِنَةَ الاَعْيُنْ وَ ما تُخْفِي الصُّدوُر) (سوره فاطر، آيه 19) بنابر آيات قرآن ، روز رستاخيز پرونده اعمال هر انساني در دادگاه عدل الهي مورد بررسي قرار مي‎گيرد؛ دادگاهي كه نه مي‎توان قاضي آن را فريب داد و نه شهود آن قابل انكار است. براساس آيه شريفه «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراََ يَرَه وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرّاََ يَرهُ» (سورة زلزال، آيه 7 و 8) و نيز آيه شريفه «وَ لا يُغادِرُ صَغيرَةََ وَ لاكَبيرَةََ اِلّا اَحْصيها» (سوره كهف، آيه 49) كوچكترين و بزرگترين عمل هر انساني مورد قضاوت حضرت حق قرار مي‎گيرد و انسان در برابر آن مسئول است.

توجه به دو اصل مذكور سبب مي‎شود كه انسان در همه حال خدا را بر اعمال خود ناظر بداند و معصيت نكند و چنانچه از ياد خدا غافل شد شيطان بر او مسلط مي‎شود؛ همانگونه كه آيه شريفه مي‎فرمايد؛ «وَ مَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمنِ نُقَيَّضْ لَهُ شيطاناََ فَهُوَ لَهُ قَرين» [هر كس از ياد خدا روي گردان شود، شيطان را به سراغ او مي‎فرستيم پس همواره قرين و همراه او خواهد بود!] زخرف/36

---

مثالهاي زيباي قرآن ج 1

حضرت آيت الله مكارم شيرازي